نگاهی به روند توسعه شهرنشینی و نقش شهرهای کوچک در ایران

شهرنشینی و افزایش جمعیت شهری یکی از ویژگی های اصلی عصر حاضر می باشد که پس از انقلاب صنعتی در اروپا اوج گرفت و در سال های پس ازجنگ دوم جهانی در کشورهای در حال توسعه نیز شتاب قابل توجهی یافت. افزایش جمعیت شهری نسبت به جمعیت روستایی از سه طریق مهاجرت های روستا-شهری و الحاق فضاهای روستایی به شهرها و تبدیل روستاها به شهرهای جدید انجام می پذیرد. در این میان دو روند اخیر فضاهای شهری را به ضرر اراضی کشاورزی و عرصه های زیست محیطی روستاها افزایش می دهد. کشورهای توسعه یافته از همان آغاز با تدوین قوانین مدیریت شهری و برنامه های آمایش سرزمین از چنین روندی جلوگیری کردند. در حالی که شهرهای کشورهای درحال توسعه به سرعت فضاهای روستایی را درمی نوردند و همین امر موجب عدم توازن ناحیه ای و توزیع نامتعادل جمعیت و امکانات و فعالیت ها در کشورهای مذکور شده است. در این میان، سیاست تبدیل روستاها به شهرهای کوچک از مهم ترین راهکارهای توسعه شهرنشینی محسوب می شود که هدف آن انتقال فرایند توسعه به نواحی روستایی از طریق مراکز شهری می باشد